Чым больш я думаю пра прычыны, якія замінаюць людзям прыйсці да Бога, тым больш разумею, што гэтая прычына толькі адна - нявер'е. Калі б чалавек цалкам, усім сэрцам паверыў у тое, пра што чытае на старонках Бібліі, калі б паверыў ва ўсемагутнага і добрага Бога, які можа і хоча яму дапамагчы, то яго жыццё змянілася б на 180 градусаў.
Уся яго сістэма каштоўнасцяў і прыярытэтаў, увесь уклад жыцця, стаўленне да свету, людзям, праблемах, самому сабе - усё было б скалануў да падставы, ператасаваць і пабудавана па зусім іншым лекалам. Ён ужо ніколі не скажа, што для Бога ў яго "няма часу", таму што зразумее: усё, чым ён да гэтага займаўся, побач з вечнасцю - нішто, і толькі цяпер ён пачаў жыць па-сапраўднаму.
Яго ня будзе цікавіць меркаванне навакольных, таму што для яго будзе важна меркаванне толькі адной асобы - Бога. Яго ўжо не спалохаліся слова "секта", таму што ён абыякавы да прыдуманым кімсьці ярлыкоў. Нездарма Хрыстос кажа, што вера рухае горы (Мацьвея 17:20). Менавіта вера, а ўсё астатняе толькі яе наступствы. Поўная адсутнасць веры я бачу ў вачах амаль кожнага чалавека, з кім размаўляю. Гэты чалавек шчыра думае, што я прыйшоў прымусіць яго памяняць яго веру - з праваслаўнай на нейкую іншую.
І мне часам складана яму растлумачыць, як ён памыляецца. У яго няма праваслаўнай веры, таму што ў яго няма ніякай веры. Ён жыве для сябе, для сваіх задавальненняў, для сваіх фізічных патрэбаў, па сваім уласным спантанна склалася ўяўленне пра жыццё, увабраць з выпадковых крыніц - звычайна гэта вінегрэт са школы, тэлевізара і меркаванні суседзяў. Ён баіцца нейкіх міфічных сектантаў, якія завлекут яго ў нейкую секту - вядома ж, не завлекут, таму што ў секты трэба верыць у Бога, а ён не верыць.Я б хацеў неяк дапамагчы яму здабыць гэтую веру, проста веру ў Бога як такую, па-за залежнасці ад канфесій і знакаў.
Веру не ў «Бога ў душы» або «Бога-прыроду», а ў жывога і асабістага Бога, без ведама якога не падае ні адзін валасоў з гэтага чалавека, які ў сілах зрабіць гэтаму чалавеку такія дабрачынствы, якія яму нават цяжка ўявіць. У Бога як асоба, у якога ёсць імя, якасці, пачуцці, які можа радавацца ці смуткаваць, назіраючы жыццё гэтага чалавека. У Бога - бацькі гэтага чалавека, які кожную секунду чакае вяртання свайго аблудніка сына. А вярнуўшыся, хай ён абярэ любую рэлігію, якая яму спадабаецца, гэта пытанне другога і трэцяга парадку. Калі ён будзе вызнаваць гэтую рэлігію з моцнай верай, якая зменіць яго жыццё, калі Бог стане цэнтрам яго жыцця, - я буду думаць, што прыйшоў да яго не дарма. Але чалавек не вяртаецца, таму што не верыць.
Не верыць і нешчаслівы з-за гэтага, бо ён не верыць не толькі ў Бога, але і ў маральнасць, і ў каштоўнасці, і ў ідэалы. І я амаль не ведаю, чым яму дапамагчы. Нешта здарылася з сучасным чалавекам. На старонках Бібліі, асабліва яе першых кніг, бачыш, як ашаламляльна старажытны чалавек адрозніваўся ад сучаснага. Для яго існаванне Творцы, першапрычыны ўсяго, маральнага і духоўнага пачатку было аксіёмай, якую не трэба даказваць нейкімі навуковымі або іншымі спосабамі. Сучасны чалавек адкінуў і творцы, і прычыну, і маральнае пачатак, учапіўся за ідэю навуковай недаказальныя Бога, як за саломінку, і бяжыць ад усяго, што звязана з рэлігіяй.
Мы жывем зусім у іншым свеце, у іншым вымярэнні, у якім вера ператварылася ў нешта вельмі экзатычнае, падобна макрамэ і эсперанта. Я, вядома, не кажу пра веру ў тыя, што плачуць іконы, святую ваду і малітвы ад паноса. Я маю на ўвазе тую веру, па якой Абрагам растаўся з гарадскім камфортам і стаў качэўнікаў, а пазней быў гатовы забіць ўласнага сына, не разумеючы, навошта.
Веру, з-за якой Ёў, страціўшы ўсё, ні на секунду не сумняваўся ў справядлівасці і дабрыні Бога.
Веру, дзякуючы якой Ной дзесяцігоддзямі займаўся працай, за якую сёння ніхто не возьмецца нават за мільён долараў. Усе гэтыя людзі верылі, што акрамя Бога і яго волі ў іх жыцці няма нічога, ды і не можа быць. Такая вера была не толькі ў нашчадкаў Абрагама, гэта была тыповая ментальнасць старажытнага постпотопного чалавека. Дзе сёння гэтая ментальнасць? Выветрала, як старонкі старажытных манускрыптаў. І толькі археолагі ды аматары старажытнасцяў з цікаўнасцю разглядаюць яе, як чарговую дзіўную знаходку.
Сусветны апафеоз няверы - вось адзін з галоўных прыкмет канца.
Переклад:Вірст.
Немає коментарів:
Дописати коментар